A ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź, wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty rozwiej, zacałuj, ty mnie ukołysz i uśpij, snem muzykalnym zasyp, otumań, we śnie na wyspach szczęśliwych nie przebudź ze snu. Pokaż mi wody ogromne i wody ciche, rozmowy gwiazd na gałęziach pozwól mi słyszeć zielonych, dużo motyli mi pokaż, serca motyli przybliż i przytul, myśli spokojne ponad wodami pochyl miłością. - Konstanty Ildefons Gałczyński, Prośba o wyspy szczęśliwe Ten wiersz nieustannie chodził mi po głowie za każdym razem, gdy spojrzałam na okładkę tomu pierwszego. Jeden z moich ulubionych, znany niemal na pamięć, słodki, czuły i pełen nadziei. Życie na Wyspie Szczęśliwej także wydaje się słodkie i pełne nadziei. Ludzie są tam szczęśliwi. Może i prymitywni, w pewnym stopniu ograniczeni przez religię, poglądy i tradycje, ale beztroscy. Nie znają takich pojęć jak "kara", "morderstwo" czy "kradzież", bo te pojęcia zwyczajnie wśród nich
Debiutancką książkę Marcina Marchwińskiego miałam na oku od dnia premiery, która miała miejsce dwa lata temu. Jak to zwykle ze mną bywa, na drodze nieprzerwanie pojawiały się inne pozycje, po które bezzwłocznie trzeba było sięgnąć i tak oto powieść Wierni Bogom. Zaginione dziedzictwo skończyłam czytać dopiero dziś. Mitologie świata, a zwłaszcza słowiańska i nordycka żywo mnie interesują, więc z przyjemnością wyławiam w literaturze wątki mitologiczne i fantastyczne. Wystarczyło jedno spojrzenie na okładkę wyżej wspomnianej książki, żeby wiedzieć, że prędzej czy później dostanie się ona w moje ręce. Autor miał niezwykle interesujący pomysł na powieść. Współczesna Polska jest potęgą niezmanipulowaną przez Kościół chrześcijański, a to za sprawą Piastów, którzy nie ugięli kolan przed papiestwem i nie złożyli korony pozostając wiernymi tradycji oraz rodzimej wierze. Zawiązali Wspólnotę Bałtycką, czyli unię pogańskich państw, które wspólnie przez wieki opierały się obcym religiom